#ايران - آزادی پیش
از موعد زندانیان، مانور حقوق بشری نیست
توافق بر سر مساله هسته‌ای بین
ایران وسران کشورهای پنج بعلاوه یک اگرچه بسیاری از سیاستمداران و سرمایه‌گذاران داخلی
و خارجی را خوشحال کرد اما کم نیستند کسانی که این توافق را به عهدنامه گلستان و ترکمانچای
تشبیه می‌کنند و بسیاری نیز نگران آن هستند که نقض حقوق بشر در کشور به ورطه فراموشی
سپرده شود اگرچه تعدادی از زندانیان سیاسی هم‌چون مسعود باستانی و مریم شفیع‌پور درست
در همین زمان آزاد شدند.
حقوق بشر؟ تا این شرایط پا برجاست،
امیدی ندارم
با این همه بیم آن میرود که آزادی
زندانیانی مانند نرگس محمدی، ناهید گرجی، امیر امیر قلی، اسدالله‌هادی، سعید زینالی
و آنهایی که خبر زندانی شدن آنها اصلا منتشر نمیشود، به فراموشی سپرده شود.
آزادی پیش از موعد برخی از زندانیان
را که اغلب در وضعیت جسمانی بدی هم رها شده‌اند را به حساب حرکات حقوق بشری رژیم بگذاريم.
حتی اگر همین الان بانوی استواری مانند نرگس محمدی را از زندان اوین به خارج آن منتقل
کنند که جز حصر و محدودیت نصیبش نخواهد بود، آن را مانور حقوق بشری نمیدانيم . ملاک
برای تداوم نقض آشکار حقوق بشر توسط رژیم این است که جنازۀ یک زن هموطن بهائی حتی در سنندج
اجازۀ دفن نمییابد. در بوکان در شب جشن موهوم هسته‌ای برچهرۀ زنان اسید می‌پاشند. در یکی از
روستاهای کشورمان طی دو هفته چند تن خود را حلق‌آویز می‌کنند. دختر هنرمندی که یاور
کودکان خیابانی است به خاطر کاریکاتوری که از مجلس‌نشینان کشیده است به هفت سال زندان
محکوم میشود. ده‌ها امیرانتظام و محمد ملکی در فراغ عزیزانشان در کشور خود پا به زنجیر
و محروم از حق سفرند. زیدآبادی به محض رهائی از زندان به تبعید برده میشود. و هنوز
بعد از بیست و شش سال هزاران فرزند شریف این مرز و بوم در خاوران‌های بی‌شمار وطن شناسائی
نشده‌اند و خانواده‌هایشان هم‌چنان از برگزاری سوگ و وداع با آنان محرومند… نه، تا
این شرایط پا برجاست هیچ امیدی ندارم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر